Moment tarcia na całej powierzchni gwintu umownie jest sprowadzany do momentu na średniej średnicy gwintu d₂. A więc obrót nakrętki na śrubie pod działaniem siły F spowoduje powstanie siły tarcia na średniej średnicy gwintu. Ponieważ siła ta nie jest prostopadła do zarysu gwintu należy uwzględnić pochylenie linii śrubowej gwintu określone kątem pochylenia tej linii γ oraz pochylenie siły w stosunku do zarysu gwintu określone pozornym kątem tarcia ρ’. Oba kąty są zdefiniowane tutaj>.

Należy zaznaczyć, że opisany moment tarcia nie jest jedynym oporem ruchu w mechanizmie śrubowym. Zazwyczaj albo ruchoma śruba, albo ruchoma nakrętka oparte są o nieruchome elementy urządzenia i na powierzchni tego oparcia powstaje tarcie zdefiniowane momentem. Oporu tego można uniknąć poprzez zastosowanie łożysk. W przypadku braku łożyska (tocznego, bądź ślizgowego) należy określić również ten moment tarcia.

Dla podparcia kołowego o średnicy d:

gdzie:

μ – współczynnik tarcia [-]; przyjmowany zazwyczaj z przedziału 0,08 – 0,12,

Dla podparcia pierścieniowego (np. kołnierz nakrętki) o średnicy zewnętrznej D_p i średnicy wewnętrznej d_p.

Dla podparcia stożkowego o kącie nachylenia β do prostopadłej do działania siły F.

Całkowity moment tarcia to oczywiście suma momentu tarcia w gwincie i momentu tarcia opisanego którymś z powyższych równań.